Dit jaar voor de 3e keer op reis naar Zuid-Amerika. Het was weer een onvergetelijke vakantie! Het is bijna onmogelijk om alles te vertellen, dus hierbij een samenvatting van twee weken Colombia.
Ik vlieg met de Zonnebloem, de bijnaam van deze KLM 787 Dreamliner. Vlucht is goed, weinig turbulentie. Uiteindelijk na 10,5 uur vliegen geland.
Auto ingepakt en op naar Villa de leyva. Ik had er intussen al aardig wat uurtjes op zitten, dus het was niet makkelijk om wakker te blijven. Het is toch een rit van zo’n 3 uur.
Uiteindelijk lag ik na 22 uur in bed. Pfff
Lindo en ik gaan naar El Cocuy. Ons voorbereiden op een paar dagen wandelen. We rijden van Villa de leyva naar El Cocuy, een rit van zo’n 300 km, waar je ongeveer 7 uur over doet! Een rit door de bergen over begaanbare en onbegaanbare wegen. Maar een prachtige afwisselende route. En we hebben om en om gereden. Overleg gehad met onze gids die ons mee gaat nemen op een paar hele mooie wandeltochten die ons naar ca. 5000 meter hoogte brengen. We moeten wel vroeg op: om 4 uur! Maar we moeten eerst acclimatiseren zodat we de hoogte goed aan kunnen. Daarom morgen even een korte wandeling hier in de buurt. We zitten in El Cocuy op een hoogte van ruim 2700 meter.
Vanmorgen om 7 uur lekker ontbijt gehad in hotel. Daarna met gids op pad voor een “training” voor wat ons overmorgen te wachten staat. Een wandeling om aan de hoogte te wennen.
Nou, het ging om een vrij rap tempo. We hadden geen grote problemen. Natuurlijk valt het niet mee om adem te halen op deze hoogte. Dus regelmatig even gestopt. Meteen een mooie gelegenheid om foto’s te maken. Het hoogste punt voor vandaag lag op 4000 meter hoogte! Daar was een prachtig bergmeer. Samen met de gids, of eigenlijk hij alleen nog wat forellen gevangen.
Na wat gegeten te hebben zijn we weer naar beneden gewandeld. We kregen nog wel van de gids te horen dat we het erg goed deden. Onderweg al iets gezien wat ons morgen te wachten staat: sneeuw. Straks vroeg naar bed want morgen om 04:15 onbijt. Want we moeten heel vroeg beginnen aan onze tocht naar ca. 5000 meter.
Volgende dag om 03:45 opstaan en klaarmaken voor vertrek. Na een dubieus ontbijt in een “restaurant” dat meer weg had van een werkplaats. Het smaakte overigens wel goed.
Daarna in de auto voor een rit van een uur. In het pikkedonker de bergen in naar de start van onze tocht op 3600 meter hoogte. Eénmaal daar aangekomen was het intussen redelijk licht. Het is intussen 05:45 uur en de temperatuur is rond het vriespunt. Het gras is bedekt met een klein laagje rijp. Het voelt overigens niet zo koud.
We gaan met de gids op pad. Het eerste deel gaat heel geleidelijk omhoog. Af en toe even gestopt om mooie foto’s te maken van de prachtige omgeving.
Intussen klimmen we steeds verder. Het terrein wordt steeds ruiger. Eén en al rotsen. Tijd voor een pauze. Even op adem komen en wat eten en drinken. We zien intussen in de verte al de besneeuwde toppen.
Maar dan wordt het steeds zwaarder. Het terrein wordt lastiger en ook de hoogte begint serieus merkbaar te worden.
Ademen wordt lastiger en de benen hebben het zwaar. Noodgedwongen moet ik vaker stoppen. Wel weer een gelegenheid om nog ff een foto te maken.
Maar dan wordt het echt zwaar. Het laatste stuk is rotsachtig en gaat nog steeds flink omhoog. Ik moet nog vaker stoppen, denk aan opgeven, maar wil de top halen!
Het laatste stuk gaat ieder zijn eigen tempo. Nog een paar honderd meter, ik kan bijna niet meer, maar meter voor meter komt het einde in zicht.
Uiteindelijk na 4 uur klimmen zijn we boven bij een prachtig bergmeer omringd door besneeuwde bergtoppen. We hebben het gehaald!!!
Ruim de tijd genomen om foto’s te maken, te eten en te rusten. Want we moeten ook weer naar beneden.
En ook dat is behoorlijk zwaar. De lucht is nog steeds ijl en naar beneden lopen is een flinke aanslag op je benen.
Na bijna 4 uur zijn we weer beneden. We hebben de tocht volbracht. Dit hebben we even gevierd met een lekker pilsje.
Ik moest van de plaatselijke bewoner nog even op de foto mat zijn poncho aan en zijn hoed op.
Vandaag op tijd opgestaan, spullen ingepakt en om 7 uur nog een laatste ontbijt in El Cocuy. Rond 7:45 uur rijden we het dorpje uit op weg naar Barrichara.
Er wacht ons een rit van ca 300 km. Daar gaan we volgend Google maps 9,5 uur over doen. We lossen elkaar om de 2 uur af. Nadat Lindo is gestart is het mijn beurt. Na een stukje zegt lindo: je moet hier rechtsaf. Blijkt een soort boerenpad te zijn. Ik vraag nog klopt dat wel? We blijken toch goed te zitten.
Toen begon het “feest”. Na 200 meter komt er een tegenligger. Maar je kunt elkaar hier niet passeren. Ik dus 200 meter in zijn achteruit. Met een gangetje van zo’n 30 a 40 km per uur hobbelen we verder.
Volgende obstakel, een kudde koeien die niet echt aan de kant wil. Verderop kwam er ineens een paard vanuit het weiland de weg op. Paard bleef een beetje in paniek voor ons uit rennen en uiteindelijk konden we hem toch passeren.
Denk je het wel gehad te hebben. Niet dus. Voor ons rijd een soort shovel die de weg voor ons weer wat vlakker maakt met materiaal wat daarvoor was gestort.
Even verder ging hij voor ons aan de kant en konden we weer verder…dachten wij.
We stuitten op grote hopen grond/ stenen midden op de weg. Daar moest ik dus overheen, we hadden geen keus.
En dat allemaal op een smalle boerenpad die volgens Google een soort provinciale weg is. En we klimmen intussen naar grote hoogte. Langs afgronden en bergrivieren. Ik heb mijn les terreinrijden wel gehad vandaag!
Buiten het rijden was het genieten van deze prachtige route. En ik kan garanderen dat hier nog nooit een (westerse) toerist heeft gereden. Zeker gezien de blikken van de plaatselijke bewoners.
En inderdaad, na 9,5 uur reden we Barrichara binnen. Fijn om hier weer terug te zijn. Nu een paar dagen relaxen! Vandaag lekker relaxen in Barrichara na een bijzondere rit hier naartoe. Zo bijzonder dat ik gisteren nog veel meer had kunnen schrijven. Want we kwamen bijvoorbeeld tegen:
Wegblokkade om koeien in een vrachtwagen te krijgen.
Een (dronken?) man die hangend in het prikkeldraad lag te slapen.
Een begrafenisstoet die onze enige mogelijke weg blokkeerde.
Een tussenstop bij een koffietentje waar we ieder 1 grote kop koffie en 2 Empanada’s hadden voor totaal ca 2.50 euro.
En dat dit koffietentje een imposante kast met alcoholische dranken had staan.
Vanmorgen voor het ontbijt even lekker het zwembad ingegaan. Na een super lekker ontbijt kreeg ik een heerlijke massage! Zo werd gelijk de spierpijn van de afgelopen dagen even weg gemasseerd.
Vandaag op pad gegaan voor zogenaamde “wie is de mol” dag. Zoals sommigen misschien wel weten zijn hier opnames geweest voor eerder genoemd programma.
Die locaties hebben we ook bezocht. Zo zijn we eerst naar een “kabelbaan” geweest. De bedoeling is om, hangend aan een staalkabel, over een ravijn te “vliegen”
Je zit dan in een tuigje en plaatst een soort fietsstuur over de kabel.
Je wordt op een gegeven moment losgelaten en dan vlieg je 500 meter naar de overkant. Daarna ga je via een andere kabel terug, die is 600 meter lang.
Allemaal makkelijk gezegd, maar we stonden toch wel met knikkende knieën op het platform! Daarna zijn we naar een grote waterval geweest, waar de deelnemers aan wie is de mol moesten abseilen. Eerst een pittige wandeling naar de waterval door een bush-achtige omgeving met prachtige grote blauwe vlinders.
Dat was onze laatste dag in Barrichara. Het was hier weer fantastisch! Morgen gaan we weer op pad naar een nieuwe bestemming.
Vanmorgen voor de laatste keer onbijt in Barrichara. Koffer weer gesloten. We gaan weer op pad voor de volgende bestemming San Vicente de chucuri.
Onderweg stoppen we nog even bij een wie is de mol locatie.
Namelijk een hotel met opvallende balkons. We wilden alleen even een foto maken, maar we kregen meteen een hele rondleiding door het hotel.
En misschien komen we hier later nog terug……
Een prachtige route door de bergen. Eerste deel kende ik nog van 4 jaar geleden. Maar daarna werd de route nog mooier. We kwamen verrassend genoeg langs een heel mooi stuwmeer. Het landschap had wat weg van een Indonesisch eiland. Palmen, kokosnoten, bananen, enz. En we rijden nu in het cacaogebied. De wegen worden smaller en uiteindelijk ook weer slechter.
We komen na ongeveer 5 uur rijden aan in San Vicente de chucuri.
Na een zwoele nacht (22 graden) een restaurant gezocht waar we konden ontbijten. Na een gebakken eitje, brood én natuurlijk koffie zijn we op pad gegaan met een gids naar een biologische cacao plantage. We kregen uitgebreid uitleg tussen de cacao bomen over de verschillende soorten vruchten. Een “rauwe” boon geproefd.
Zelf geholpen de bonen uit de vrucht te halen. Ook zijn we bij een kwekerij geweest waar ze nieuwe plantjes kweken.
We zijn daarna ook nog naar een cacaokenner geweest, die probeert de cacao nog beter van smaak te maken en nieuwe producten ontwikkeld. En natuurlijk veel geproefd. Je gaat nu toch anders naar een reep chocolade kijken.
Na de lunch hebben we een rondvaart gemaakt over een nieuw stuwmeer wat een aantal jaren geleden nog gewoon land was. Nog even gestopt bij een waterval. Dit was weer een leuke én leerzame dag!
Laatste ochtend in San vicente de chucuri. Koffer weer ingepakt en om 11 uur zijn we vertrokken naar San Gil. Zelfde route als heenweg. Ongeveer 200 km, waar we zo’n 5 uur over doen. Er is wel een route van 100 km, maar daar doe je ook 5 uur over. Dan weet je wel in wat voor staat die weg is.
We zijn intussen aangekomen bij hotel Alejandria. Het hotel waar we al even hebben gekeken afgelopen vrijdag. Hier is dus ook een opdracht opgenomen voor wie is de mol.
We konden nog net even een duik nemen in het zwembad. Toen we er weer uit kwamen stond de ober klaar met een welkomstdrankje.
Vandaag gaan we weer terug naar Villa de leyva. Vandaag hoeven we “maar” 3,5 uur te rijden. Halverwege maken we een stop. Een favoriete plek van Lindo waar ze heerlijke mini-Empanada’s hebben. En dan zijn we weer “thuis” in Villa de leyva. Even opfrissen en daarna door naar centrum. Blijft bijzonder als je weer bij dat plein aankomt. Het is gezellig druk, mede door de paasvakantie. Claudia trakteert ons op koffie met heerlijke citroenvlaai. Even rondgekeken in de gezellige straatjes rond het plein. Bij een kleine maar zeer goede pizzeria gegeten met live muziek voor de deur. Tenslotte nog even nagenieten bij de dorfkneippe bij het plein. Het voelt als weer thuis komen!
Vandaag laatste volle dag in Villa de leyva. Dus nog even optimaal genieten. Op pad geweest naar Raquira, een kleurrijk dorpje dat bekend staat om het pottenbakken, aardewerk, en de vele souvenirswinkels. Dus je zult begrijpen dat ik niet met lege handen uit Raquira ben vertrokken.
Laatste nacht lekker geslapen op de finca. Nog één keer een heerlijk ontbijt verzorgd door Claudia. Maar dan moet ik toch de koffer in gaan pakken. Vandaag ga ik terug naar Bogota.
Ik ga met een luxe touringcar naar Bogota. Van tevoren een kaartje gekocht, maar goed ook, want de bus zat helemaal vol. Voor de rit van ca. 175 km betaal ik zo’n 7,50 euro. Rit duurt normaal 3 uur, maar door wat ongelukken nu bijna 4 uur. Ik kom uiteindelijk aan bij een groot busstation. Vanuit de hal meld ik me bij een loket voor een taxi, waar ik moet opgeven waar ik naartoe wil. Ik krijg keurig een bonnetje met taxinummer die ik moet nemen.
Het is hier een gekkenhuis van tientallen bussen, en nog véél meer taxi’s. En het is intussen spits, dus iedereen vecht voor een plekje op de weg. Taxichauffeur wurmt zich behendig door het verkeer heen en zet me keurig af bij het Habitel hotel, vlakbij het vliegveld. Hier blijf ik een nachtje slapen, zodat ik morgen enigszins uitgerust in het vliegtuig kan stappen voor een vlucht van 12 uur. Het hotel is super de luxe en van alle gemakken voorzien. Hier vanavond heerlijk gegeten.
Vandaag laatste uurtjes in Colombia. Na het uitchecken met taxibusje naar het vliegveld gebracht. Dan in de rij om de koffer in te leveren. Nou, dat duurde ruim een uur!
De securitycheck ging een stuk sneller. Nog even naar de (souvenirs)shop. Bezoek aan de lounge was geen tijd meer voor dus direct naar de gate.
Al snel kwam onze Dreamliner uit Amsterdam. Nog even en het boarden kan beginnen.
Maar dan wordt o.a. mijn naam omgeroepen. Of ik mij wil melden bij de balie. Ik daarheen. Blijkt dat de Colombiaanse politie mijn koffer extra wil controleren. Samen met nog ca. 15 mensen werden we begeleid naar een onderzoeksruimte, waar enkele agenten op ons stonden te wachten. Mijn koffer stond daar al en ik moest deze op tafel leggen en openen.
Nu is er een tv-programma in Nederland geweest over dit vliegveld en speciaal over de controles. In het bijzonder ivm drugs. Ik heb deze serie ook gevolgd en herkende de ruimte meteen.
Ondanks dat ik weet dat ik niets te verbergen heb, knijp ik hem toch heel even. Maar na 2 minuten kan ik mijn koffer weer inpakken en dicht maken.
